کد مطلب:252475 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:254
روابط عناصر متنفذ دستگاه خلافت
واثق فرزند معتصم خلیفه نهم عباسیان بود، جعفر متوكل برادر او پس از وی خلیفه شد، ابن زیات محمد بن عبدالملك، جنایتكار معروف خلافت عباسی صاحب تنور مشهور می باشد، وی در روزگار معتصم و واثق وزیر خلافت عباسی بود، وقتی متوكل خلیفه شد او را كشت. مسعودی مورخ مشهور می گوید:
زیات در روز آخر عمرش كاغذ و دواتی خواست؟ مراتب را به متوكل خلیفه، گزارش دادند زیات دو بیت شعر در بی اعتباری جاه و مقام با آن حال نیمه جان نوشت و فرستاد!
[ صفحه 141]
اتفاقا خلیفه فرصت نیافت تا نامه وزیر سابق و بد فرجام را بخواند فردای آن روز عریضه وزیر نیمه سوخته، به متوكل رسید فرمان داد كه از تنور بیرونش كشند و مراحم خلافت را به او ابلاغ كنند...
گفته می شود كه متوكل در نهان اطلاع یافته بود كه زیات سوخته است و ظاهرا فرمان بیرون آوردن وزیر را ابلاغ نمود، هنگامی كه به نزدیك تنور رفتند، زیات را مرده یافتند، جلاد خائن در میان حرارت یك پارچه ذغال سوخته شده بود! آری عكس العمل جنایات و جلادی ها جز همین فرجام نامطلوب و شكنجه آور نخواهد بود، هر مقام خیانت پیشه و هر مزدور بیگانه و هر دست نشانده استعمار، هر رقاص نوای افكار دسیسه بازان و هر طاغوت كه حقوق خلق و خالق را به یغما برد و هر چپاولگر و دژخیم نامردمی سرانجامش جز فرو غلتیدن در مغاك هلاك نخواهد بود، شگفتا كه ابن زیات وزیر دستگاه خلافت معتصم و واثق به هنگام سقوط و مرگ واثق مورد كین و بغض متوكل بود چه زیات برای تقرب به واثق بر علیه متوكل جبهه گیری می كرد و واثق نیز نسبت به برادرش «متوكل» خوش بین نبود زیات فرصت طلب هم، با استفاده از بدبینی دستگاه برای تثبیت مقام خود گزارشگر سعایت ها و پاشیدن بذر بد اندیشی ها نسبت به متوكل بود، از قضا متوكل جنایتكار هم برخلاف نظر اطرافیان واثق به خلافت رسید پس از چندی وزیر برادرش (زیات) را به زندان افكند، عاقبت وزیر كه «حراق الناس و ضباط المال» بود در آتش تنور خود افتاد، و خلیفه تازه به دوران رسیده فرمان داد با زنجیر آهنین زیات را بسته، در تنورش انداختند، همان تنوری كه زیات
[ صفحه 142]
آن را برای بی پناهان ساخته بود، سالها به وسیله ی آن دام آتشین و آهنین، به اموال، جان و ناموس مردم دست درازی می كرد همان رجل سیاسی كه سالها وزارت و حكومت داشت، وزیر زندانی و تنوری، بساط قدرت و دارائی اش برچیده شد تمام ثروتش را خلیفه به یغما برد ثروتی كه از راه دست اندازی به مال دیگران گرد آورده بود و به خیال خود حق خود می پنداشت، ثروتی كه تمام سودش مساوی با مكیدن خون شریان دارائی مردم و یغما گریش بود وزیر سیه روز و معزول در مدت چهل روز در تنوری كه خود ساخته بود جان سپرد و كم كم به هلاكت رسید و این انعكاس عمل یكی از جنایتكاران تاریخ است به همه صاحب منصبان و سیاستمداران تاریخ آینده و به همه نسلها در همه عصرها!
زیات در روز آخر عمرش كاغذ و دواتی خواست؟ مراتب را به متوكل خلیفه، گزارش دادند زیات دو بیت شعر در بی اعتباری جاه و مقام با آن حال نیمه جان نوشت و فرستاد!
[ صفحه 141]
اتفاقا خلیفه فرصت نیافت تا نامه وزیر سابق و بد فرجام را بخواند فردای آن روز عریضه وزیر نیمه سوخته، به متوكل رسید فرمان داد كه از تنور بیرونش كشند و مراحم خلافت را به او ابلاغ كنند...
گفته می شود كه متوكل در نهان اطلاع یافته بود كه زیات سوخته است و ظاهرا فرمان بیرون آوردن وزیر را ابلاغ نمود، هنگامی كه به نزدیك تنور رفتند، زیات را مرده یافتند، جلاد خائن در میان حرارت یك پارچه ذغال سوخته شده بود! آری عكس العمل جنایات و جلادی ها جز همین فرجام نامطلوب و شكنجه آور نخواهد بود، هر مقام خیانت پیشه و هر مزدور بیگانه و هر دست نشانده استعمار، هر رقاص نوای افكار دسیسه بازان و هر طاغوت كه حقوق خلق و خالق را به یغما برد و هر چپاولگر و دژخیم نامردمی سرانجامش جز فرو غلتیدن در مغاك هلاك نخواهد بود، شگفتا كه ابن زیات وزیر دستگاه خلافت معتصم و واثق به هنگام سقوط و مرگ واثق مورد كین و بغض متوكل بود چه زیات برای تقرب به واثق بر علیه متوكل جبهه گیری می كرد و واثق نیز نسبت به برادرش «متوكل» خوش بین نبود زیات فرصت طلب هم، با استفاده از بدبینی دستگاه برای تثبیت مقام خود گزارشگر سعایت ها و پاشیدن بذر بد اندیشی ها نسبت به متوكل بود، از قضا متوكل جنایتكار هم برخلاف نظر اطرافیان واثق به خلافت رسید پس از چندی وزیر برادرش (زیات) را به زندان افكند، عاقبت وزیر كه «حراق الناس و ضباط المال» بود در آتش تنور خود افتاد، و خلیفه تازه به دوران رسیده فرمان داد با زنجیر آهنین زیات را بسته، در تنورش انداختند، همان تنوری كه زیات
[ صفحه 142]
آن را برای بی پناهان ساخته بود، سالها به وسیله ی آن دام آتشین و آهنین، به اموال، جان و ناموس مردم دست درازی می كرد همان رجل سیاسی كه سالها وزارت و حكومت داشت، وزیر زندانی و تنوری، بساط قدرت و دارائی اش برچیده شد تمام ثروتش را خلیفه به یغما برد ثروتی كه از راه دست اندازی به مال دیگران گرد آورده بود و به خیال خود حق خود می پنداشت، ثروتی كه تمام سودش مساوی با مكیدن خون شریان دارائی مردم و یغما گریش بود وزیر سیه روز و معزول در مدت چهل روز در تنوری كه خود ساخته بود جان سپرد و كم كم به هلاكت رسید و این انعكاس عمل یكی از جنایتكاران تاریخ است به همه صاحب منصبان و سیاستمداران تاریخ آینده و به همه نسلها در همه عصرها!